18 januari 2017

Grenzen ontdekken, respecteren en aangeven...

Eigenlijk ineens ... 
zomaar... 
zonder ik het in de gaten had... 
werd ik geconfronteerd met grenzen... 

Ik dacht nooit grenzen te hebben. Natuurlijk had ik wel grenzen, maar voor iemand met een sterk gestel, sterke wil en weinig slaapbehoefte... lijken de grenzen niet te bestaan. Niets was teveel. Ik kon heeel veel tegelijk en veel doen. 

Zachtjes aan kwamen er al grenzen in zicht het afgelopen jaar... door pijn ... Maar ik schijn ook een ster te zijn in het niet luisteren naar mijn eigen lichaam... Dus die grenzen... daar stapte ik overheen en ging stug door. 

Tot ik niet meer kon.... en voor mijn gevoel.. waren daar ineens die grenzen...

Mensen wat moeilijk.... 
Ik heb gemerkt dat het een hele strijd is. En als je die strijd gehad hebt en denkt er klaar mee te zijn. Dan is dat dus niet zo. Bij een volgende grens of zomaar ineens sta je ineens weer hard te mopperen op die grens en loop je er tegen aan. Maar dat is al een stuk beter dan er overheen stappen... 

Mijn vriendin Yvonne van Counselling & Atelier Yvonne zei

Schop maar tegen je grenzen...maar niet ten koste van je lichaam...

Die is blijven hangen. 

Maar hoe respecteer je dan die grenzen....

Ik stel mezelf de 5 volgende vragen:

1- Moet dit echt? Is dit nu echt belangrijk?
Moet ik nu die wasmand naar boven tillen? Moet ik de vuile handdoeken nu van de grond oprapen? 

2- Kan iemand anders dat voor me doen?
zo ontzettend moeilijk... maar ik heb geleerd dat mensen graag willen helpen als je zo uitgeschakeld bent. 

3- Op welke andere manier kan ik dit wel doen?
staand de was opvouwen is te veel... maar zittend en hangend op de bank kan ik best een wasje opvouwen...en nee niet alle 5 wassen tegelijk... maar wel 1 voor 1

4- Wat doet dit met mijn lichaam...helpt het me vooruit of juist achteruit?
deze helpt me het meeste... want als ik eerlijk antwoord geef op dat moment.. dan weet ik gelijk of ik iets wel of niet moet doen.

5- Wat is het me waard?
de vaatwasser, stofzuigen,koken ed, zijn belangrijk... maar kunnen anderen ook doen... maar bv naar een optreden van je kids gaan... dat is niet iets wat anderen kunnen doen...Dus maak keuzes. Als je over je grens heen gaat... zorg dan dat waarde heeft. 

En ja dan loop je tegen vervelende dingen aan... 
Een paar voorbeelden.. vanuit ons leven op dit moment...

Een van de jongens had in z'n bed geplast... geen probleem... Maar ik kan geen bed afhalen of opmaken... Dus dat moet Hans dan doen, naast zijn werk en al het andere wat hij nu al vervangend moet doen... En loop jezelf langs zo'n kamertje... en zie je dit... welke moeder denkt dan niet gelijk... oh hup even aanpakken... Maar nee.... dat is dus echt een grens. En hoe moeilijk ook... ik laat het liggen...


De vaatwasser is een drama... Ochtendmensen zijn we geen van allen. En nu al helemaal niet, nu Hans het 's ochtends zonder mij moet doen. Dus de vaatwasser blijft klaar en vol heel de dag staan. De kinderen ruimen hem uit of Hans na zijn werk. Maar tegelijk groeit mijn aanrecht vol met vaat... want ja ik krijg nogal wat aanloop en dus staat er altijd een verzameling vaat die me mateloos irriteert.... En geloof me het kost me veel moeite om die vaatswasser niet open te trekken en uit te ruimen... want dat kan ik toch gewoon.... Maar nee... ik laat hem dicht... en weet je het wordt makkelijker!


Thomas had een kerstviering in een kerk op een doordeweekse avond... Maar ik kon echt niet. Zou te belastend zijn. En oh wat doet het dan zeer... Zeer om niet mee te kunnen naar zijn optreden. Waar hij al weken voor aan het oefenen was.. Hans vroeg zijn zus mee en terwijl zij daar waren.... kreeg ik appjes vol met filmpjes en foto's en was ik er toch bij. Ohhh wat deed het zeer... Maar mijn grenzen waren die dag echt duidelijk... En toch was ik dankbaar voor de huidige mogelijkheden, want zo kon ik toch mee genieten. Kerstavond was er een kerstdienst voor en door kinderen. Onze beide jongens zaten in het koortje en ik heb er die avond bewust voor gekozen om er heen te gaan. Ver over mijn grenzen. Al lopend en verzittend heb ik genoten van ieder stukje van die dienst... waar beide jongens bezig waren. Dat ik de rest van de avond plat moest met extra pijn... Dat had ik op dat moment voor hen en mezelf over...  



Voor iemand die zo zelfstandig is en graag al haar zaakjes zelf regelt is dit ook zo moeilijk... Mijn grenzen aangeven en hulp vragen. Want die horen bij elkaar. Strijken was te zwaar. Maar mijn lief is niet zo'n ster in strijken en heeft zijn handen al vol aan de rest. Dus dan moet je hulp vragen. In dit geval van mijn moeder. En natuurlijk deed en doet ze dat graag...Maar toch is het een stap om te vragen... 


Hoe beperkter ik werd, hoe meer ik hulp moest vragen. Een chauffeur om bij mijn fysio te komen, extra oppas, mijn eigen kinderen om meer hulp in huis, meer vragen van mijn man, ouders van vriendjes van de kinderen die ik moet vragen of ze mijn jongens mee kunnen nemen of thuis kunnen brengen na een speelafspraakje... 

Lang.... te lang....
.. heb ik de uiterlijke schijn opgehouden en zelf nog teveel gedaan en geroepen dat het wel goed ging. Ik merkte vanaf het moment dat ik ging delen hoe ik me echt lichamelijk voelde... er meer begrip kwam. Mensen die vanzelf hulp aanboden. En als je dan een keer hulp vraagt of aanvaarde... Die mensen juist blij zijn om je te helpen.. Dus ik was geen last... maar gaf die mensen een goed gevoel... Zo ervaar ik het andersom ook altijd... Als ik een pan met soep bij een gezin met een zieke mama afgeef... Voelt dat goed... En dat zie ik nu vanaf de andere kant!... Die kant is wel moeilijker... Veel moeilijker... 

Daarnaast is het ook leren om mijn grenzen aan te geven als anderen die van mij niet schijnen te snappen... Hoe liefdevol krijg ik heel veel goede adviezen en tips... of onbegrip. Niet omdat die mensen rot-mensen zijn...maar gewoon omdat ze lief willen zijn, meedenken en of het gewoon niet snappen. Het helpt mij om het zo te zien. En daarna uit te leggen hoe mijn dagen eruit zien en ze hartelijke te bedanken voor de adviezen en tips. Deze leg ik liefdevol naast me neer... 

Vandaag weer een persoonlijk verhaal... wat ik graag wilde delen.. niet omdat ik nu ineens de waarheid in pacht heb, maar omdat ik ondertussen wel een klein beetje ervaring heb...

6 opmerkingen:

  1. Je hebt het heel mooi verwoord en wat ben je dan al ver gekomen dat je het zelf zo kunt zien. Knap van je hoor. Ik hoop dat je langzamerhand steeds verder zult komen en dat je je ook weer steeds beter gaat voelen.
    Liefs,
    Mirjam

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat mooi, zoals je het beschrijft! Ieder mens heeft grenzen en voor de een zijn die eerder bereikt dan voor de ander. Als je sterk bent, ga je er ook veel verder overheen. Daar heb ik helaas ook ervaring mee. Er is een weg uit, al kost dat heel veel tijd.
    Zo herkenbaar, de pijn die je omschrijft toen je niet zelf bij de viering kon zijn. Heel veel sterkte met je omstandigheden!
    Ook mooi hoe je omgaat met mensen die het niet begrijpen (maar wel goed bedoelen).
    Groetjes, Marijke

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wauw! Die had ik vandaag echt even nodg! Ik loop al mijn hele leven tegen mijn grenzen aan en ik worstel er nog steeds mee. Dat zal zo blijven denk ik. Maar wat je zegt: er tegen aan lopen is al beter dan er maar overheen stappen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Bedankt dat je jouw verhaal wilt delen. Alles heeft zijn tijd en zijn reden. Grenzen zijn een gevecht, dat blijkt heel duidelijk uit je verhaal. Hulp vragen is niet makkelijk, velen willen wel, maar meestal niet te vaak en niet te lang. Hulp aanvaarden is nog weer een andere kwestie. In beide ben ik zelf ook niet zo goed.
    Je lichaam is een prachtige boodschapper, en geduldig ook, want het probeert je elke keer weer te vertellen wat jij NIET nodig hebt.
    Vaak zegt het ook wat je WEL nodig hebt, maar daar gehoor aan geven is soms zo onwennig dat we dat deel maar even overslaan.
    Sterkte gewenst.
    Anita

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Knap van je dat je er een blog over schrijft,
    moeilijk allemaal.
    Maar we zien overal de perfecte plaatjes en die zijn er echt niet!
    het beste en sterkte met alles,
    ennne van je schrijven is goed!

    liefs Esther

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Heel herkenbaar, te hard doorgegaan, teveel opgemaakt en teveel voor anderen klaar gestaan en jezelf weg gecijferd. Nu is het hout op en het lichaam kan niet meer.

    Luister naar jezelf en naar je lichaam, je bent het waard. Heel veel sterkte hierbij, wat een nieuwe levenslessen zo allemaal.

    BeantwoordenVerwijderen