Gastblog Cindy: Bekkeninstabiliteit en kinderen

Cindy is mijn gastblogger die schrijft over haar leven met bekkenproblemen. Ze neemt ons mee door haar leven heen. Omdat ik zelf ook bekken en SI klachten heb, herken ik veel van haar verhaal. Vandaag schrijft ze over haar ziekte en kinderen. En ze geeft mij een mooie les mee! Bedankt Cindy.

_______________________________

Soms krijg ik wel eens de vraag waar ik nu de meeste moeite mee heb. Het niet meer kunnen werken, mijn huishouden niet meer kunnen doen, of bijvoorbeeld niet meer zomaar een dagje weg kunnen.

Met deze dingen heb ik zeker veel moeite, maar de meeste moeite heb ik toch wel met dat ik niet de moeder kan zijn die ik had willen zijn. Dat mijn kinderen veel hebben moeten missen omdat mama pijn had en niet weg kon.

Terwijl ik dit schrijf denk ik aan een moment waarin Dyantha 2 jaar oud was. We hebben een feestje die we vieren in de tuin, Dyantha besluit om op een tuinstoel te klimmen om ook te kunnen zitten. Ik zit aan de andere kant van de tuin en zie in mijn ooghoeken haar pogingen om te klimmen. Ik heb zodanig veel pijn dat ik niet op tijd kan opstaan en niet kan ingrijpen voor wat er kan gaan gebeuren. Ik waarschuw de visite om naar haar toe te gaan maar het is te laat…. De stoel kantelt, ze valt en valt met haar hoofd op de rand van een palissade. Ze schreeuwde en huilde van de schrik en de pijn, en ik….. ik kon niet naar haar toe, kon haar niet oppakken en troosten. Familie pakt haar op en troosten haar, het enigste wat ik uit kan brengen is; geef haar maar aan mij en ik krijg haar in mijn armen. Een flinke bult op haar hoofd en vraag om een koude natte doek om het zwellen tegen te gaan. Ik wil met haar naar binnen gaan, maar ik kan haar niet tillen, zou ik haar tillen dan zou ik vallen met haar in mijn armen. Mijn moederhart huilt, huilt omdat ik niet kan doen wat ik anders had gedaan als ik wel haar naar binnen kon brengen. Toen Dyantha nog baby was waren mijn klachten zodanig dat ik meerdere malen had dat wanneer ik uit bed stapte, ik door mijn benen heen zakte en even niet kon staan. Strompelend ging ik dan naar de baby kamer en met 1 hand haalde ik dan mijn dochter uit bed, terwijl ik met de andere mezelf vast hield aan het bedje.

Mijn moeder is overleden toen ik 10 jaar oud was en heb hierdoor heel veel gemist. Het winkelen met je moeder, gezellig spontaan een dagje weg, kortom alles wat je maar kan bedenken.

Ik had me zelf altijd voor genomen dat wanneer ik kind zou mogen krijgen, ik mijn kind alles mee zou geven wat ik had gemist als kind zijnde. Maar helaas heb ik dit niet waar kunnen maken, ik kan niet zomaar even weg. Zeker ben ik er wel op andere gebieden, ik was thuis als de kinderen uit school kwamen, zodat ze hun verhalen kwijt konden. Ik ben er voor ze wanneer ze een luisterend oor nodig hebben.

foto:pixabay

Mijn kinderen hebben heel vroeg zelfstandig moeten worden, omdat mama ze niet met alles kon helpen. En toch vinden ze me beiden een top mama, ondanks dat ik dingen niet kan, maar thuis kan ik wel dingen met ze doen. Ik weet dat dit voor velen herkenbaar is, dat vele lotgenoten ook moeite hebben met de zorg van hun kind. We zoeken alternatieven om hen toch de mooie jeugd mee te mogen geven, ondanks dat mama zoveel pijn heeft.

Ook al voelen we ons vaak niet een goede moeder of papa, hoop ik dat alle mama’s en papa’s  in deze situatie beseffen,dat ondanks alles je voor je kind die top mama of papa bent.