Door de verhalen van mijn opa waar we zondag op bezoek waren..
voel je weer...wat de oorlog betekende voor toen...
Op mijn opa's verjaardag 10 mei, begon de oorlog. Hij werd die dag 10 en kreeg een pistooltje,
waar hij vervolgens nooit mee heeft mogen spelen...
Hij heeft altijd in Rotterdam gewoond en heeft de bombardementen dus mee gemaakt..
de rillingen liepen over mijn rug... gewoon door de kleine details die hij als jonge jongen heeft opgepikt...
Thomas hing het weekend aan zijn lippen, want die krijgt nu op school ook les over de oorlog en is er geïnteresseerd over alles wat er mee te maken heeft. Gisteren keken we met z'n allen naar de herdenking en kranslegging en toen ik al die stokoude mannetjes zag staan. Bibberend, steunend op anderen, geëmotioneerd en altijd saluerend... het raakte me...ineens besefte ik dat die oude mannetjes van een uitstervende ras zijn... en ook besefte ik ineens hoe waardevol mijn opa is (die dus binnenkort 85 word) ... Mijn kinderen kunnen dus nog uit eerste hand de verhalen horen.....
Ik hoop dat we nog veel verhalen mogen horen van hem....
Mooi, tegelijk verdrietig om de pijn van deze mensen te zien, ongeneeselijke diepe wonden door de gruweldaden die zij op hun netvlies hebben... Ik keek vandaag op uitzending gemist NOS Er reed een trein naar Sobibor, het verhaal van een toen 24-jarige man, nu 94, die zijn bizarre tocht naar massavernietigingskamp Sobibor verteld, met tussendoor de prachtigste klassieke stukken, zo'n mooie man met zoveel pijn en verdriet, die zijn verhaal wil delen zodat wij het doorgeven, wan de holocaust mag NOOIT vergeten worden! Groetjes, Jolanda (van Otterloo)
BeantwoordenVerwijderen