Afscheid nemen van ons eigen stukkie Hollandse klei

Dit berichtje staat al weken klaar....Nee dat schrijf ik niet goed.. De titel staat al weken in concept klaar... Het berichtje bleef leeg... Waarom? Omdat ik het lastig vind.. Lastig om dit blogje te schrijven... 

Want het zit zo we gaan stoppen met onze moestuin... 

Dat was een hele lastige beslissing... 

Weken en misschien wel een paar maanden twijfelde we. 

Moeten we hier mee door gaan... 

konden we het wel... 

waar moesten we de tijd vandaan halen...

maar tegelijk het is er zo fijn...

zo vredig en goed om bezig te zijn...

zeker voor Hans na zijn kantoorwerk even op de tuin...

en toch...

Toch gaan we stoppen...

nog steeds met pijn in mijn hart... 

het voelt als falen...

als mislukken...

ik weet en kan beredeneren dat dat niet zo is... 

maar gevoelens zijn nou eenmaal niet hetzelfde als mijn ratio... 

We liepen tegen meerdere dingen aan. 

Als eerste en grootste reden is het mijn lijf wat niet mee werkt. We hopen dat dat van tijdelijke aard is, maar tob al zo lang. En als het niet meer hersteld naar het oude ... dan kan ik dus niet op de tuin meehelpen en moet Hans alles alleen doen. Hij heeft een drukke baan en ziet het niet zitten om dit alleen te doen. Vooral niet omdat het vooral 's avonds zou moeten.... want we vonden het zo zonde om onze zaterdagen op te offeren. Die zijn voor ons nog zo kostbaar. We willen leuke dingen doen met de kinderen. We zitten verder op zaterdag nergens aan vast en dat is heerlijk. Maar anders was/is er altijd nog de tuin.

Daarnaast liepen we heel erg aan tegen de strijd met de elementen... De langdurige kou, de natte zomer, de hete nazomer... Daardoor kwam er aardig veel niet op en vervolgens verbrandde ze in de hete zon. De afgelopen jaren verlopen onze zomers wel vaker "anders" dan we gewend zijn in Nederland... Of lang koud, of juist extreem nat of langdurig warm... Dat maakt dat je steeds vaker tegen de problemen zal aanlopen van bonen die verdrinken, sla die verbrandt, zaden die niet ontkiemen. Dat maakt dat wij er minder plezier in hebben. 

Ook liepen we tegen de vraat van dieren aan... De vogels aten bv eerst onze maisplantjes op. De 3 die het overleefde en kloven hadden gevormd, werden opgegeten voor we ze konden oogsten. De snijbonen die ik 's avonds op de planning had staan, bleken aangevallen te zijn door de vogels. De sla die lekker groeide, hing ineens slap.... Probleem? Woelmuizen hadden de wortels weggevreten. Zo ging het dus met veel dingen. 

Om dat tegen te gaan zouden we moeten gaan investeren. Veel mensen op ons complex hebben hun tuin compleet overdekt met netten. Grote en hoge palen de grond in, daaroverheen netten... Zo groot en hoog dat je er onder kan werken. Ideaal...Maar is best een investering. Tel daar nog eens een kas bij op die we zouden moeten/willen overnemen, de huur van de tuin (die hier niet mis is), aanschaf van zaden... Dat maakt dat het wel heel erg prijzig wordt... En tja dan zijn de kropjes sla bij de supermarkt, de boontjes op de markt en de aardbeitjes bij de groenteboer vandaan toch echt voordeliger.. Nou moet je niet moestuinieren om er rijk van te worden, maar enigzins besparen of quitte spelen moet te doen zijn.... in onze ogen zijn deze investeringen te hoog... Zeker gecombineerd met de andere bezwaren...

Maar toch...

Toch konden we de knoop wekenlang niet doorhakken...

bleef deze blog ongeschreven...

Half september hakte we dan toch definitief de knoop door en stuurde ik het opzegmailtje... Geeft de beslissing rust? Nee eigenlijk niet... Want het was ook wel weer erg leuk en ontspannend... Maar voor ons duidelijk... niet voor nu... De tuin zijn we leeg aan het maken. Van de week de laatste tomaten geoogst. We laten hem netjes achter en dan gaat de sleutel terug....

Dus aan ons avontuur komt nu dus een eind... 

Geen eigen stukkie Hollandse klei meer voor ons...