11 oktober 2016

Afscheid nemen van ons eigen stukkie Hollandse klei

Dit berichtje staat al weken klaar....Nee dat schrijf ik niet goed.. De titel staat al weken in concept klaar... Het berichtje bleef leeg... Waarom? Omdat ik het lastig vind.. Lastig om dit blogje te schrijven... 

Want het zit zo we gaan stoppen met onze moestuin... 

Dat was een hele lastige beslissing... 
Weken en misschien wel een paar maanden twijfelde we. 
Moeten we hier mee door gaan... 
konden we het wel... 
waar moesten we de tijd vandaan halen...
maar tegelijk het is er zo fijn...
zo vredig en goed om bezig te zijn...
zeker voor Hans na zijn kantoorwerk even op de tuin...

en toch...

Toch gaan we stoppen...
nog steeds met pijn in mijn hart... 
het voelt als falen...
als mislukken...
ik weet en kan beredeneren dat dat niet zo is... 
maar gevoelens zijn nou eenmaal niet hetzelfde als mijn ratio... 

We liepen tegen meerdere dingen aan. 

Als eerste en grootste reden is het mijn lijf wat niet mee werkt. We hopen dat dat van tijdelijke aard is, maar tob al zo lang. En als het niet meer hersteld naar het oude ... dan kan ik dus niet op de tuin meehelpen en moet Hans alles alleen doen. Hij heeft een drukke baan en ziet het niet zitten om dit alleen te doen. Vooral niet omdat het vooral 's avonds zou moeten.... want we vonden het zo zonde om onze zaterdagen op te offeren. Die zijn voor ons nog zo kostbaar. We willen leuke dingen doen met de kinderen. We zitten verder op zaterdag nergens aan vast en dat is heerlijk. Maar anders was/is er altijd nog de tuin.

Daarnaast liepen we heel erg aan tegen de strijd met de elementen... De langdurige kou, de natte zomer, de hete nazomer... Daardoor kwam er aardig veel niet op en vervolgens verbrandde ze in de hete zon. De afgelopen jaren verlopen onze zomers wel vaker "anders" dan we gewend zijn in Nederland... Of lang koud, of juist extreem nat of langdurig warm... Dat maakt dat je steeds vaker tegen de problemen zal aanlopen van bonen die verdrinken, sla die verbrandt, zaden die niet ontkiemen. Dat maakt dat wij er minder plezier in hebben. 

Ook liepen we tegen de vraat van dieren aan... De vogels aten bv eerst onze maisplantjes op. De 3 die het overleefde en kloven hadden gevormd, werden opgegeten voor we ze konden oogsten. De snijbonen die ik 's avonds op de planning had staan, bleken aangevallen te zijn door de vogels. De sla die lekker groeide, hing ineens slap.... Probleem? Woelmuizen hadden de wortels weggevreten. Zo ging het dus met veel dingen. 

Om dat tegen te gaan zouden we moeten gaan investeren. Veel mensen op ons complex hebben hun tuin compleet overdekt met netten. Grote en hoge palen de grond in, daaroverheen netten... Zo groot en hoog dat je er onder kan werken. Ideaal...Maar is best een investering. Tel daar nog eens een kas bij op die we zouden moeten/willen overnemen, de huur van de tuin (die hier niet mis is), aanschaf van zaden... Dat maakt dat het wel heel erg prijzig wordt... En tja dan zijn de kropjes sla bij de supermarkt, de boontjes op de markt en de aardbeitjes bij de groenteboer vandaan toch echt voordeliger.. Nou moet je niet moestuinieren om er rijk van te worden, maar enigzins besparen of quitte spelen moet te doen zijn.... in onze ogen zijn deze investeringen te hoog... Zeker gecombineerd met de andere bezwaren...

Maar toch...

Toch konden we de knoop wekenlang niet doorhakken...
bleef deze blog ongeschreven...

Half september hakte we dan toch definitief de knoop door en stuurde ik het opzegmailtje... Geeft de beslissing rust? Nee eigenlijk niet... Want het was ook wel weer erg leuk en ontspannend... Maar voor ons duidelijk... niet voor nu... De tuin zijn we leeg aan het maken. Van de week de laatste tomaten geoogst. We laten hem netjes achter en dan gaat de sleutel terug....

Dus aan ons avontuur komt nu dus een eind... 
Geen eigen stukkie Hollandse klei meer voor ons... 









14 opmerkingen:

  1. Een goede beslissing meid! Maar ik snap je gevoel. Heel herkenbaar.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Ilse, wat ontzettend jammer voor jullie dat jullie het stukje Hollandse Klei moeten opgeven. Maar het is geen falen, geen mislukt iets. Je hebt er heel veel plezier van gehad.Jullie zijn een mooie herinnering rijker. Lieve Ilse, heel veel sterkte met ales en geniet van deze dag. Groetjes Ineke

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. dank je Ineke voor je lieve reactie!
      Doet me goed :)...

      Verwijderen
  3. Oh Ilse, hoe herkenbaar. Mijn moestuinverlangen wordt altijd in de kiem gesmoord door mijn man, die dan weer uitlegt dat het niet gaat met mijn rug, dat ik geen tijd heb, dat ik de basilicum in de pot al laat verpieteren en dat onze eigen grote tuin niet geschikt is i.v.m. konijnenzand. Hij houdt het bij ruccola en courgettes in de pot en zelfs die zijn dit jaar mislukt. Geen falen, maar wegdoen wat niet bij je past. Dat geeft alleen maar lucht en rust. Fijne dag! Corry

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. dank je COrry... dat beschijf je mooi zeg.. wegdoen wat niet bij je past... Dank je en succes met jouw rug!

      Verwijderen
  4. Hoi Ilse
    Heel herkenbaar dit,ook ik heb een paar jaar geleden ons stukkie klei op gegeven met pijn in mijn hart,dit vanwege Atrose en en een scheur in mijn meniscus,waardoor ik niet meer op mijn knieen kan werken.
    Maar treur niet te lang, want ook dicht bij huis in je tuin of tuintje kan je nog fiks tuinieren.is het niet in een bak op pootjes dan wel in een bloempot.
    ik heb van mijn mannie 4 bakken op hoogte gekregen en daar kan je ook van alles laten in groeien, toch een klein stukje tuin dichtbij.En heb je alleen een balkonnetje dan nog kan het, x monica

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wellicht in de achtertuin in het klein. Weet niet of je die mogelijkheid hebt.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik snap het wel. Het is erg intensief! Zelfs in mijn kleine bak in de achtertuin wilde dit jaar niet echt wat groeien. ja, de munt en lavas, maar sla, venkel en pastinaak kwamen zelfs niet eens op....

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Helaas voor grote delen herkenbaar. Goed dat jullie de knoop konden doorhakken. Hopelijk heb je ook genoeg mooie herinneringen om van te genieten.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ohhh, wat herkenbaar! De tuin: een lust en een last... Elk jaar twijfelen we ook weer: zo veel werk, (te veel) en zo veel kostbare vrije tijd die er in gaat zitten. Maar aan de andere kant ook zo veel ontspanning en dierbare momenten daar. Al is er wel het verschil dat het bij ons niet alleen moestuin maar ook verblijfstuin is - gewoon een stuk gras, speelhuisje etc.
    Goed dat jullie de knoop door gehakt hebben. Gelukkig kun je in de achtertuin nog wat kleinschalig bezig blijven! Hopelijk vindt je alsnog rust in de beslissing en kan je de herinneringen koesteren!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Snap dat het allemaal een beetje dubbel is. Maar weet je wat het leuke is.... je kunt altijd weer opnieuw beginnen als je er weer aan toe bent. Hollandse klei zat.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Jij stopt met je moestuin op het moment dat ik een wormenhotel wil beginnen. De wormen uit jullie composthoop kan ik dus goed gebruiken. Jammer dat Rotterdam zo ver van Hoofddorp is.... Anders was ik erg blij met de resten van 'kijken of onze droom wel voor ons bedoeld is'

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Goed overdenken en dan de knoop doorhakken.... wil niet altijd zeggen dat het makkelijk is. Maar een tuin elders (niet bij huis) zorgt altijd voor wat afstand: je moet er naar toe. En jij bent vast al druk genoeg met werk/kinderen... enz.
    Ook bij huis kun je misschien nog iets van groente tussen je bloemen zetten. Dat doe ik ook en het geeft ook een voldaan gevoel. Voel het niet als falen, maar koester de herinneringen! Die zijn wat waard! En geniet van de tijd die je overhoudt en de verplichting die niet meer hoeft. Geef jezelf de tijd om nieuwe ideeen uit te werken die misschien beter bij je/jullie passen.

    BeantwoordenVerwijderen