Gastblog Cindy: Sociale contacten

Cindy is mijn gastblogger die schrijft over haar leven met bekkenproblemen. Ze neemt ons mee door haar leven heen. Omdat ik zelf ook bekken en SI klachten heb, herken ik veel van haar verhaal. Heb je ook bekkenproblemen en zoek je lotgenoten? Wordt dan lid van de Facebookgroep Bekkeninstabiliteit en dan? Vandaag schrijft Cindy over hoe haar chronische klachten haar sociale leven beinvloed! Pijnlijk en confronterend om te lezen, maar tegelijk wat gaaf dat je nu een echte vriendin getroffen hebt. Bedankt weer voor je blog!

_______________________________

Wanneer je chronisch ziek bent en beperkt, merk je dat je wereldje kleiner wordt. Vaak begint het met het verliezen van je baan. Ik zelf had een ontzettend leuke baan als administratief medewerkster bij een telefoonmaatschappij. Ik moest nog 2 weken en dan zou ik een vast contract van het bedrijf krijgen, waardoor ik het uitzendbureau vaarwel kon zeggen.Helaas werd mijn bekkeninstabiliteit zodanig dat ik mijzelf ziek moest melden, het directe gevolg was dat ik mijn baan verloor. 

Ik begrijp het wel, immers zou het een langdurige kwestie worden voordat ik zou herstellen (wat ik toen nog had verwacht). Geen enkele werkgever wil zoveel onkosten hebben aan een werknemer. Het is hard, maar wel de realiteit. 
Ik had in die periode leuke vriendinnen met wie ik standaard ieder jaar een Moederdagje hield. Dit hield in dat de vaders oppaste en wij gingen samen naar de huishoudbeurs. Even een dagje mama en vriendinnen tijd. Naarmate de tijd vorderde werd dit ineens stop gezet, er kwam geen nieuwe afspraak meer. De conclusie was dat ik altijd pijn had, moeilijk kon lopen en dus in hun ogen niet in staat zou zijn om nog mee te gaan. Dit was de eerste keer dat ik mij ontzettend in de steek gelaten voelde, besefte dat de vriendin toch niet zo’n vriendin was als ik dacht.

Mijn wereld van sociale contacten bestaat voornamelijk uit sociaal media waarbij ik leuke contacten en vriendschappen opgebouwd. Daarnaast hebben we zeer goede en beste vrienden. Sommige zien we wekelijks, anderen misschien 4 keer op een jaar, maar hoe weinig we elkaar ook zien (wat we van beide kanten jammer vinden) we zijn er wel voor elkaar. 1 telefoontje en we zijn er voor elkaar! In mijn ogen hoef je niet iedere dag elkaar te spreken om echte vrienden te kunnen zijn. Het gaat er om dat je er bent voor de ander in goede en ook in slechte tijden. Dat je samen huilt en samen lacht. Wanneer dat mogelijk is, ga je naar elkaar toe, ga je samen iets ondernemen.

De afgelopen maanden zijn wij wederom contacten kwijt geraakt. Bij de een krijg je een reden, van de ander hoor je niets. Wij zijn inmiddels zover dat we denken; of je accepteert ons hoe we zijn en als je daar niet mee om kan gaan is dit niet ons probleem. Wanneer “vrienden” opeens het contact verbreken ben je blijkbaar niet zo’n goede vriend als men dacht. Maar soms zomaar ineens komt er iemand op je pad waar van je direct denkt wat een top mens. Iemand die geen oordeel heeft en aan de andere kant recht voor zijn raap is . 
Ik had haar al vaker ontmoet en vond haar al aardig. Maar ineens was daar een paar maanden geleden die klik, de klik waarvan je weet dat is een echte vriendin. Beide denken we het zelfde over vriendschap, je hoeft elkaar niet dagelijks te spreken om vrienden te kunnen zijn. Ook zij heeft een aantal chronische aandoeningen en weet dus hoe het is. Samen kletsen we wat af met een kopje thee, vinden veel de zelfde dingen leuk, hebben dezelfde humor, afijn een persoon die ik echt als mijn vriendin beschouw. Ook onze mannen konden elkaar al, en ook dit is uitgegroeid naar een hechtere vriendschap.

Ik heb harde lessen geleerd in het verleden qua vriendschap en sociale contacten, maar er ook iets ontzettend moois voor terug gekregen…. Namelijk een echte vriendin genaamd Luus. Luus thanks for being my friend…. Xxxx