Een titel die misschien niet zo past bij mijn blog...
en al helemaal niet bij mij.
Ik ben een persoon die heel veel ziet zitten, vaak vrolijk is en vol energie.
Dat is in de afgelopen maanden veranderd...
De energie is er niet altijd meer, het zien zitten is langzaam weggeebt en (bijna) altijd vrolijk en blij.... lijkt lastiger te worden...
Waar dat door komt?
Om dat verhaal compleet te maken neem ik jullie mee naar vorig jaar
DECEMBER 2015
Als jullie mijn blog al wat langer volgen dan weten jullie dat ik al sinds december lichamelijk gezien aan het tobben ben. Dat begon met pijnklachten in mijn bil tijdens het zitten. Deze pijn werd dusdanig erg dat ik wel besefte dit gaat niet vanzelf over en half januari stapte ik bij de fysio naar binnen. Deze stelde de diagnose piriformus syndroom. Daarna volgde maanden van pijnlijke behandelingen dmv dry needling. Soms waren de klachten weken weg om in alle hevigheid weer terug te komen. Vlak voor de vakantie leek er een doorbraak te zijn... De pijn was al een tijd weg en ook de spanning in mijn spieren bleek voor het grootste stuk weg. SUPER!... 3 dagen later lag ik weer op de bank bij de fysio. Tijdens een onschuldig stukje zwemmen was er weer "iets" ingesprongen en ik had weer veel pijn. Ik werd weer behandeld en gemasseerd. Omdat we daarna bijna gelijk op vakantie gingen, regelde ik via de huisarts een voorraadje diclofenac. Deze gingen mee in de koffer. Ik moest en ik zou in de bergen lopen. Daarom slikte ik braaf 3 maal daags de pijnstillers en paractamol. Zodat er een goede spiegel opgebouwd zou zijn. Zoals jullie misschien wel gelezen hebben, hebben we op en top genoten van de bergen en vakantie. En ja ik heb gelopen... dat wilde ik zoooo graag en wilde het me niet laten afpakken door een "stom" lijf wat niet meewerkt. De pijn werd in de vakantie zelfs minder!
SEPTEMBER 2016
Weer terug in het normale ritme komt de pijn weer terug. En als ik eerlijk naar mijn lijf luister, zijn de klachten door al die heen maanden veranderd. Ik heb continue pijn in mijn bil, heup en onderrug. Soms begint het ook helemaal door te stralen naar mijn been. Ik merk dat ik het zat begin te worden en besluit naar de dokter te gaan. Die laat foto's van mijn bekken nemen, die hoe raar het ook klinkt teleurstellend goed zijn. Na overleg met de fysio en huisarts besluiten we dat ik naar een bekkenfysio moet gaan. Ik tref een top bekkenfysio, maar wat ze ontdekt... daar word ik niet blij van. Het probleem blijkt niet een kleine spier in mijn bil te zijn, maar mijn bekken is het probleem. Eigenlijk de spieren die me stabiliteit geven... Deze werken dusdanig slecht dat ik om het simpel uit te leggen bekkeninstabiliteit heb. Niet zoals bij een zwangerschap door hormonen, maar door te zwakke spieren. Maar ze heeft een behandelplan en denkt me al snel weer op de been te hebben...
DAT "SNEL" VIEL DUS TEGEN...
Ik moest behandeld worden, gaan sporten en dan zou ik zo weer de oude zijn. Voor mij klonk dit al niet erg geloofwaardig. Maar deed mijn best dit ook te geloven. Tot na de eerste behandeling en 2 trainingen onder de begeleiding van mijn nieuwe fysio. Mijn lichaam is zo slecht dat ik de oefeningen eigenlijk niet kan doen, omdat ik de dag erna anders bijna niet kan lopen... Ook de behandelingen blijken te zwaar...
Behandelingen en trainingen worden tot bijna niks teruggeschroefd...
en ik? Ik ben teleurgesteld in mijn lichaam... hoe ik het ook probeer ik kan niet meer geloven en vertrouwen dat het nog goed komt... Iedere keer weer de teleurstelling dat het nog niet goed is...
KOMT DIT OOIT NOG GOED...
Dat was letterlijk de tekst die ik naar een vriendin appte.... en nog steeds weet ik het niet. Het is lastig om te accepteren dat dit nog weken, maanden en heel misschien wel jaren gaat duren... En of het dan over is... Ik weet het niet...
Al deze negatieve energie, teleurstellingen en pijn, maakt dat ik moe ben... Moe in mijn hoofd, moe in mijn lichaam...Dat maakt ook dat ik kwetsbaar ben... opmerkingen van mensen om me heen.. Hoe goed bedoeld komen extra hard binnen, tranen zitten hoger dan ooit...
GROEIEN...
En toch ergens in dit proces merk ik dat ik ook als mens mag groeien. Ik leer mezelf kennen op een manier die ik nog niet kende.
Ik leer kleine puzzelstukjes op zijn plaats te leggen.
Leer meer afhankelijk te zijn van anderen.
Leer mijn grenzen aangeven
En probeer dapper te accepteren dat ik grenzen heb.
Ook mag ik leren dat God er is...
En of het nou goed komt of niet ...
Hij is erbij...
Is dat makkelijk?
Nee...
Het is een dagelijkse strijd... om naast de continue pijn... niet depri te zijn en zelfmedelijden te hebben, maar te genieten van die kleine dingen, vrolijk te zijn, vertrouwen te hebben, mezelf te zijn...
WEL OF NIET DELEN...
Lang heb ik getwijfeld of ik dit zou schrijven en posten...Maar weten jullie... het leven is niet altijd leuk en vrolijk ... Het zou niet eerlijk zijn als ik nooit over de negatieve kanten zou schrijven. Daarom dit keer een extra persoonlijk stukje...
DANKBAAR HART...
Ik leef, heb 2 geweldige kinderen, een topvent en ben verder gezond... Naast de lichamelijke problematiek is er heel veel om dankbaar voor te zijn en daar geniet ik ook echt van!
Liefs Ilse...
Dat is zeker niet makkelijk! Phoe...Wel heel mooi dat je de goede en positieve kanten van het leven ook kan en mag zien.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor het delen van deze persoonlijke blog post.
Ik wens je heel veel sterkte! En dat God heel dicht bij je zal zijn.
BeantwoordenVerwijderenDikke kus en knuffel voor jou! Knap dat je zo open durft te zijn! De Heere beloofd je een hoopvolle toekomst! Dat is in elk geval om naar uit te zien!
BeantwoordenVerwijderenEn tot die tijd: Geef de moed niet op! Het moet gewoon beter worden!
Liefs, Juul
Mooi omschreven hoe je je voelt. Omgaan met pijn kost heel veel energie, net als verwerken van teleurstellingen. Ik hoop dat de situatie snel verbetert. Hou je taai!
BeantwoordenVerwijderenHelena(Wel bijzonder dat het op vakantie minder was)
Wat vervelend zeg jeetje!!! Wou dat ik de pijn voor je kon wegnemen :( wat moet jij een moeilijk proces mee maken en innerlijke strijd. Met een hoofd die wel wilt en een lichaam die niet mee werkt.. ik stuur je veel liefde. En bijzonder dat je het als een leerproces ziet. Dat is goed. Knuff!
BeantwoordenVerwijderenHoi Ilse,
BeantwoordenVerwijderenMisschien niet heel hoopgevend, of misschien wel, hier zelfde soort gelijke klachten gehad, van eigelijk ook haast niet kunnen lopen, nu weer zoveel kunnen doen. Dit heeft wel ruim 2 jaar geduurd, en over is het nooit, maar zolang ik dagelijks mijn ding kan doen ben ik blij! Het zal nog een lange weg zijn, maar hou moed, blijf bewegen, en geef het tijd! Liefs
Ja dat valt niet mee vooral als je een bezige bij bent!
BeantwoordenVerwijderenMaar met ons te delen is ook goed voor je verwerking (had dat ook bij sterven van mijn schoonvader ,zal ik het op mijn blog zetten ja of nee)
En kunnen wij ook meeleven,je bent vrolijk aan de buitenkant en verdrietig van binnen!
Probeer je blog als onspanning te houden en niet een moeten te zijn!
van pijn word je ook moe dat kost energie!
Ik hoop en bid voor je dat het beter met je mag gaan!
En dat we des te meer waarderen wat het is om gezond te zijn!
het beste verder ook je gezin!
liefs Esther
Hallo Ilse niets vervelenders als dat je lichaam niet doet wat jij wil. Maar heb je wel eens van Kinesiologie gehoord. Ik ken iemand die in een rolstoel was beland door bekkeninstabiliteit en die daar dus zoveel baat bij hadden dat rolstoel weer weg kon. Misschien eens Google wat het is en hoe ze werken. Ik wens je heel veel kracht en liefde in dit (leer)proces en hoop dat je snel weer kan doen wat je zo graag doet. Een liefdevolle groet Petra.
BeantwoordenVerwijderenHeel veel sterkte Ilse, ik bid met je mee voor herstel en blijvende levensvreugde!!
BeantwoordenVerwijderenXx
Heel veel sterkte Ilse, ik bid met je mee voor herstel en blijvende levensvreugde!!
BeantwoordenVerwijderenXx
Blijf van het goede uitgaan. Luister naar je lichaam hoe frustrerend ook.
BeantwoordenVerwijderenHeel veel sterkte! En hoewel ik niet van advies enzo ben, want je bent zelf ook niet gek, toch een ervaring.
BeantwoordenVerwijderenIk heb ook "bekkeninstabiliteit", veroorzaakt door hormoonschommelingen tijdens de overgang. Ik heb heel veel baat bij chiropractie. Inmiddels hoef ik nog maar zo'n 4 tot 6 keer per jaar voor een behandeling en dan kan ik er weer even tegen. En ik wandel liever dan dat ik fiets.
Dappere jij! Veel sterkte en ik zal voor je bidden.
BeantwoordenVerwijderenwat vervelend zeg... Heel mooi en eerlijk verwoord. Het blijft een zoektocht want elk mens is uniek en reageert dus weer anders dan een ander. Van mij dus geen adviezen maar wel dit: ik heb je verhaal gelezen en begrepen ik proef je vreugde maar ook de moeite en het verdriet een echte knuffel lukt helaas via de computer niet maar hij is er wel uit de grond van mijn hart.
BeantwoordenVerwijderenSterke en schroom niet om je hart te luchten in een blog.
Lieve groet,
Ellen
Jeetje Ilse, dat is wel wat anders dan een receptje of een cadeautje voor de juf. Wat heftig is dit. Daar ben je dus al bijna een heel jaar mee bezig. Ik vind het echt heel erg vervelend voor je. Maar ook zo knap van je dat je evengoed zo positief bent. Ik weet het wel, met zelfmedelijden kom je helemaal nergens en daarmee kan een ander je ook niet helpen. Blijf op dit pad, blijf genieten van alles om je heen en van je jongens en van je man... Ergens komt een dag dat je zult merken dat het beter gaat... Ik hoop voor je dat die dag snel mag komen. Liefs, Mirjam
BeantwoordenVerwijderenWat een teleurstellingen steeds weer. Van harte beterschap gewenst en veel sterkte ermee!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes, Lydia
ik vind het verschrikkelijk om te lezen, inderdaad , voor je het weet glij je af van wie je was en dat wil je niet. Het is heel eerlijk om zo te schrijven...we mogen bij heel veel in je leven meekijken, dus ook bij dit. Dank je wel voor je openheid en je eerlijkheid. Het laat me meer van jou zien, en dat is goed. Ik wens je sterkte, kracht en geduld om dit aan te gaan , en ik bid je Gods nabijheid en zegen toe...een dikke kus voor je. liefs Renee
BeantwoordenVerwijderengoed dat je het even van je af kunt schrijven,want het is waar op vele blogs is alles altijd mooi,fijn enz..maar zo zit het leven niet in elkaar.ik wens je vanuit belgie wat beterschap toe en je krijgt wat moed toegestuurt,liefs debora
BeantwoordenVerwijderenLieve Ilse, wat verdrietig zeg. Ik wens je super veel sterkte en ik bid dat God jou draagkracht wil geven in deze moeilijke tijd.
BeantwoordenVerwijderenDapper dat je dit wilt delen, ik kan mij heel goed voorstellen dat je daar lang over na hebt gedacht. Het is best persoonlijk, maar het is ook goed. Het is niet altijd maar blijdschap en zonneschijn. Soms is er verdriet en pijn.
Maar geef niet op hoor, Hij is erbij, Hij ziet jou en kent jou door en door. Hij laat niet los!
Liefs en een dikke knuffel voor jou
Amanda
Moeilijk en eerlijk....hoop en bidt mee voor verbetering. Geniet van kleine lichtpuntjes...knipoogjes van boven😘
BeantwoordenVerwijderenWat ontzettend vervelend voor je. Het is heel frustrerend als het lichaam niet meewerkt.
BeantwoordenVerwijderenDie triggerpoints behandeling heb ik ook gehad. Gruwelijk pijnlijk en ik zou het nooit weer doen. Het hielp ook nog eens niks.
Ik wens je moed en hoop op een positieve verandering voor jou. Kun je wel werken?
Groeten Anita
Goed dat je zo eerlijk en kwetsbaar durft te zijn...en dan al zolang die pijn...dat zal niet gemakkelijk zijn voor jou maar ook je gezin. Wel vroeg ik mij af of de huisarts je naar een neuroloog kan doorverwijzen voor een mri-scan. Dit klinkt als zenuwpijn. Zeker met de uitstralene pijn naar je been. Heel veel sterkte en hou vol meid!
BeantwoordenVerwijderenHet is mooi dat je ook deze kant van je laat zien. Heb ik pas ook gedaan. Helaas blijft ons ook niet alles gespaard. Ik hoop en bid echt voor je dat je snel wat mobieler mag zijn. Uit mijn ervaring kan ik zeggen dat juist nu je God meer zal ervaren. Omdat je MOET stil zijn. Nogmaals sterkte.
BeantwoordenVerwijderenWat heftig allemaal Ilse. Goed dat je dit ook deelt want ook dit hoort inderdaad ook bij het leven. Ik wil je heel veel sterkte en Gods rust en zegen toewensen voor de komende tijd.
BeantwoordenVerwijderenWat goed dat je dit deelt Ilse! Het is lastig om persoonlijke dingen die níet leuk zijn zo publiekelijk te delen en ik vind het moedig dat je dit doet. Ik had het ook niet verwacht gezien alle activiteiten die ik teruglees op je blog. Je bent zo actief!
BeantwoordenVerwijderenZorg goed voor je lichaam en voor je geest en bouw rust in waar nodig. Nee zeggen valt niet altijd mee, dat weet ik als geen ander. Maar soms heb je een periode waarin het gewoon moet. Zegen gewenst!
Lieve mensen wat een overweldigende lieve en bemoedigende reacties!
BeantwoordenVerwijderenGoed van je dat je ook de moeilijke dingen laat zien. Juist dat maakt dat anderen om je heen kunnen gaan staan en laat zien dat het leven niet alleen maar bestaat uit mooie, leuke en gezellige dingen bestaat. De kunst is om ook dan vol hoop en dankbaarheid te blijven, wat zeker niet makkelijk is! Ik hoop van harte dat je weer helemaal pijnvrij zult worden.
BeantwoordenVerwijderenDag Ilse, ik reageer als man niet zo vaak op kookblogs (ik ben geenkeuekenprins ... :-) ), maar in dit geval maak ik toch een uitzondering. Omdat je, net als ik zelf onlangs heb gedaan, durft te delen van, en ons laat meeleven met je persoonlijke 'worstelingen' c.q. belemmeringen van je eigen lichaam. Dat is moedig, zo open durven zijn, je kwetsbaar opstellen. Het verrassende is, het roept ook weer herkenning op, en medeleven. We dragen 'samen', en ook al kan dat maar een beetje, het doet toch goed. En dan, praktisch gezien. Mijn vrouw heeft jaren geleden ook last gekregen van bekkeninstabiliteit, maar veel baat gehad bij de behandeling en begeleiding van 'Spine & Joint' in Rotterdam. Het was langdurig, ik weet niet hoe het nu precies zit met vergoedingen van de zorgverzekeraar, maar informeer er eens naar. En voor meer informatie kan mijn vrouw wellicht van dienst zijn. Groet en sterkte toegewenst.
BeantwoordenVerwijderenJuist door de barsten in je leven kan Gods Licht schijnen.
BeantwoordenVerwijderenSterkte Ilse! Heel veel sterkte!
BeantwoordenVerwijderengroetjes,
Tamar
Heel veel sterkte gewenst en beterschap.
BeantwoordenVerwijderenJe blogpost is eerlijk, mooi en zoals het leven is/kan zijn. De ontmoediging en het jezelf (proberen) inspreken van moed. Heel herkenbaar. Hang in there!
BeantwoordenVerwijderenLieve Ilse,
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor je moedige verhaal op je blog. Het is goed dat je dit met ons deelt. Niemand is perfect en ongeveer iedereen worstelt wel met iets. Het is fijn om dit van elkaar te weten.
We hebben al persoonlijk gemaild hierover maar ik wil je toch nog een hart onder de riem steken. Geef niet op. Geef nooit op. Raap jezelf weer bij elkaar en ga op zoek naar de beste therapeut, de beste therapie voor jou. En deel vooral dit soort dingen met ons, daar zijn we toch ook voor? Om elkaar te steunen, overeind te helpen? Toe te geven dat het met ons soms ook helemaal niet goed gaat? Je hebt er niks aan om je sterker voor te doen dan dat je bent, dat kost te veel energie en je geeft ook een verkeerd signaal aan je omgeving.
Dus houd moed! Ga door met alles waar je mee bezig bent! En geloof me, het komt weer een keer goed. Alleen kan dat wel lang duren. Zie het maar als een leerproces en vertrouw op God. Heel veel liefs en een dikke knuffel!
Corry
nog van een andere Debora ;-) krijg je een hart onder je riem. Het leven valt niet altijd mee hè, dat ervaar ik ook zo. Soms kan ik genietend naar mn 5 kinderen zien, maar ook dat lukt niet altijd. En als net als bij jou dan je lichaam wat achter blijft, dan kan het zo zwaar zijn. je blog is altijd zo heerlijk menselijk, dicht bij wat ik voel en doe. ik hoop dat het lukt om de positieve dingen te bezien, en dat er 1 voor je mag zorgen, en echt hulp en troost mag geven. Liefs Debora
BeantwoordenVerwijderenWat heftig joh, maar wat ben je dapper!
BeantwoordenVerwijderenHallo Ilse, Ik lees nu pas dit stukje, vandaar mijn late reactie. 3 jaar geleden kreeg mijn man een licht herseninfarct. Hij is een positief mens en ook na de herseninfarct is hij tot op de dag van vandaag een optimistisch mens gebleven. Verschillende mensen vroegen hem: "Ben je geen moment boos geweest?" Waarop hij steevast antwoordde: "Nee, want het kan nu alleen nog maar beter gaan." Dat willen we ook aan jou meegeven. Elke verbetering is er eentje en een (klein) feestje waard. Verder verwoordde iemand anders zijn gedachten heel mooi: "Ik kan accepteren, dat ik niet kan accepteren dat ik een herseninfarct heb gehad." Het is moeilijk om te accepteren dat je bepaalde dingen niet meer kunt/nooit meer zal kunnen. Maar daar komen andere dingen voor in de plaats. Hij kan bijvoorbeeld niet meer hele lange einden rijden naar het buitenland enzo. Maar nu verdiepen wij ons in reizen met de trein met onze twee kinderen. Anders was zoiets nooit in ons opgekomen. Met de Thalys naar Parijs bijvoorbeeld is ons prima bevallen! Het is niet makkelijk, maar probeer de negatieve dingen naar positieve dingen om te zetten. Heel veel sterkte en je gaat er weer bovenop komen!
BeantwoordenVerwijderengroetjes,
Annika (en Arjan, Marije & Wietse)
Dank je voor je inspirerende en lieve woorden!
Verwijderen