Grenzen ontdekken, respecteren en aangeven...

Eigenlijk ineens ... 

zomaar... 

zonder ik het in de gaten had... 

werd ik geconfronteerd met grenzen... 

Ik dacht nooit grenzen te hebben. Natuurlijk had ik wel grenzen, maar voor iemand met een sterk gestel, sterke wil en weinig slaapbehoefte... lijken de grenzen niet te bestaan. Niets was teveel. Ik kon heeel veel tegelijk en veel doen. 

Zachtjes aan kwamen er al grenzen in zicht het afgelopen jaar... door pijn ... Maar ik schijn ook een ster te zijn in het niet luisteren naar mijn eigen lichaam... Dus die grenzen... daar stapte ik overheen en ging stug door. 

Tot ik niet meer kon.... en voor mijn gevoel.. waren daar ineens die grenzen...

Mensen wat moeilijk.... 

Ik heb gemerkt dat het een hele strijd is. En als je die strijd gehad hebt en denkt er klaar mee te zijn. Dan is dat dus niet zo. Bij een volgende grens of zomaar ineens sta je ineens weer hard te mopperen op die grens en loop je er tegen aan. Maar dat is al een stuk beter dan er overheen stappen... 

Mijn vriendin Yvonne van Counselling & Atelier Yvonne zei

Schop maar tegen je grenzen...maar niet ten koste van je lichaam...

Die is blijven hangen. 

Maar hoe respecteer je dan die grenzen....

Ik stel mezelf de 5 volgende vragen:

1- Moet dit echt? Is dit nu echt belangrijk?

Moet ik nu die wasmand naar boven tillen? Moet ik de vuile handdoeken nu van de grond oprapen? 

2- Kan iemand anders dat voor me doen?

zo ontzettend moeilijk... maar ik heb geleerd dat mensen graag willen helpen als je zo uitgeschakeld bent. 

3- Op welke andere manier kan ik dit wel doen?

staand de was opvouwen is te veel... maar zittend en hangend op de bank kan ik best een wasje opvouwen...en nee niet alle 5 wassen tegelijk... maar wel 1 voor 1

4- Wat doet dit met mijn lichaam...helpt het me vooruit of juist achteruit?

deze helpt me het meeste... want als ik eerlijk antwoord geef op dat moment.. dan weet ik gelijk of ik iets wel of niet moet doen.

5- Wat is het me waard?

de vaatwasser, stofzuigen,koken ed, zijn belangrijk... maar kunnen anderen ook doen... maar bv naar een optreden van je kids gaan... dat is niet iets wat anderen kunnen doen...Dus maak keuzes. Als je over je grens heen gaat... zorg dan dat waarde heeft. 

En ja dan loop je tegen vervelende dingen aan... 

Een paar voorbeelden.. vanuit ons leven op dit moment...

Een van de jongens had in z'n bed geplast... geen probleem... Maar ik kan geen bed afhalen of opmaken... Dus dat moet Hans dan doen, naast zijn werk en al het andere wat hij nu al vervangend moet doen... En loop jezelf langs zo'n kamertje... en zie je dit... welke moeder denkt dan niet gelijk... oh hup even aanpakken... Maar nee.... dat is dus echt een grens. En hoe moeilijk ook... ik laat het liggen...

De vaatwasser is een drama... Ochtendmensen zijn we geen van allen. En nu al helemaal niet, nu Hans het 's ochtends zonder mij moet doen. Dus de vaatwasser blijft klaar en vol heel de dag staan. De kinderen ruimen hem uit of Hans na zijn werk. Maar tegelijk groeit mijn aanrecht vol met vaat... want ja ik krijg nogal wat aanloop en dus staat er altijd een verzameling vaat die me mateloos irriteert.... En geloof me het kost me veel moeite om die vaatswasser niet open te trekken en uit te ruimen... want dat kan ik toch gewoon.... Maar nee... ik laat hem dicht... en weet je het wordt makkelijker!

Thomas had een kerstviering in een kerk op een doordeweekse avond... Maar ik kon echt niet. Zou te belastend zijn. En oh wat doet het dan zeer... Zeer om niet mee te kunnen naar zijn optreden. Waar hij al weken voor aan het oefenen was.. Hans vroeg zijn zus mee en terwijl zij daar waren.... kreeg ik appjes vol met filmpjes en foto's en was ik er toch bij. Ohhh wat deed het zeer... Maar mijn grenzen waren die dag echt duidelijk... En toch was ik dankbaar voor de huidige mogelijkheden, want zo kon ik toch mee genieten. Kerstavond was er een kerstdienst voor en door kinderen. Onze beide jongens zaten in het koortje en ik heb er die avond bewust voor gekozen om er heen te gaan. Ver over mijn grenzen. Al lopend en verzittend heb ik genoten van ieder stukje van die dienst... waar beide jongens bezig waren. Dat ik de rest van de avond plat moest met extra pijn... Dat had ik op dat moment voor hen en mezelf over...  

Voor iemand die zo zelfstandig is en graag al haar zaakjes zelf regelt is dit ook zo moeilijk... Mijn grenzen aangeven en hulp vragen. Want die horen bij elkaar. Strijken was te zwaar. Maar mijn lief is niet zo'n ster in strijken en heeft zijn handen al vol aan de rest. Dus dan moet je hulp vragen. In dit geval van mijn moeder. En natuurlijk deed en doet ze dat graag...Maar toch is het een stap om te vragen... 

Hoe beperkter ik werd, hoe meer ik hulp moest vragen. Een chauffeur om bij mijn fysio te komen, extra oppas, mijn eigen kinderen om meer hulp in huis, meer vragen van mijn man, ouders van vriendjes van de kinderen die ik moet vragen of ze mijn jongens mee kunnen nemen of thuis kunnen brengen na een speelafspraakje... 

Lang.... te lang....

.. heb ik de uiterlijke schijn opgehouden en zelf nog teveel gedaan en geroepen dat het wel goed ging. Ik merkte vanaf het moment dat ik ging delen hoe ik me echt lichamelijk voelde... er meer begrip kwam. Mensen die vanzelf hulp aanboden. En als je dan een keer hulp vraagt of aanvaarde... Die mensen juist blij zijn om je te helpen.. Dus ik was geen last... maar gaf die mensen een goed gevoel... Zo ervaar ik het andersom ook altijd... Als ik een pan met soep bij een gezin met een zieke mama afgeef... Voelt dat goed... En dat zie ik nu vanaf de andere kant!... Die kant is wel moeilijker... Veel moeilijker... 

Daarnaast is het ook leren om mijn grenzen aan te geven als anderen die van mij niet schijnen te snappen... Hoe liefdevol krijg ik heel veel goede adviezen en tips... of onbegrip. Niet omdat die mensen rot-mensen zijn...maar gewoon omdat ze lief willen zijn, meedenken en of het gewoon niet snappen. Het helpt mij om het zo te zien. En daarna uit te leggen hoe mijn dagen eruit zien en ze hartelijke te bedanken voor de adviezen en tips. Deze leg ik liefdevol naast me neer... 

Vandaag weer een persoonlijk verhaal... wat ik graag wilde delen.. niet omdat ik nu ineens de waarheid in pacht heb, maar omdat ik ondertussen wel een klein beetje ervaring heb...