Terwijl ik dit schrijf zit in te genieten van een
Ontbijtje bij Villa Augustus, een restaurant annex hotel hier in het mooie
Dordtse. Ik kijk uit over de moestuin waar een gedeelte van de ingrediënten
voor de keuken worden gekweekt, de zon straalt schuin over de cavolo nero. Al
mijmerend over het laatste recept dat ik daarmee maakte, valt mijn oog op een
gezelschap waarvan met name de dame wel erg netjes gekleed is voor een
reguliere ochtendwandeling: er gaat blijkbaar getrouwd worden vandaag en de
tuin van De Villa is verkozen tot achtergronddecor. Haar witte jurk steekt af
tegen het krullerig groen van de prinsessenboontjes.
Zo lief nog, dat naïeve toeleven naar de bruiloftsdag.
Beetje jammer dat niet iedereen door heeft dat dat eerder de start is van een
leven lang hard werken, dan een afsluiting van een tijdje flink bezig zijn met
de mooiste trouwjurk, de perfecte locatie en smaakvolste bruidstaart.
Begrijp me goed: ik ben al een tijd getrouwd. Ook ik ben
min of meer naar de bruiloft toegeleefd en had ideeën over een leven dat
soepeltjes verliep omdat ‘de’ keuze nu eenmaal gemaakt werd.
Maar het leven is best grappig. Want waar het accent op
ligt (de trouwerij) is een rustpunt vergeleken met alles wat daarna komt. I’m
telling you. En als je dan ook nog besluit pleegkinderen in huis te nemen - dan
is niks meer voorspelbaar.
Die open blik als je in een huwelijk stapt is trouwens
ook een zegen. Net als de ietwat naïeve houding als je je bedenkt dat je wel
ruimte in hart en huis hebt voor een kindje dat dat op dat moment goed
gebruiken kan.
Als je in de toekomst kon kijken zou dat over het
algemeen behoorlijk verlammend werken. (Ik heb dat zelfs in retrospectie als ik
me bedenk welke achtbanen we al achter de rug hebben.)
En toch zetten mensen nog steeds die stap. Trouwen.
Kinderen krijgen. Pleegouder worden. Contact zoeken en een plekje in de wereld
mooier willen maken. Zo zijn we óók gemaakt.
En het mooie is dat we vaak meer kunnen dan we van
tevoren konden denken. Blijk je restjes moed te hebben op plekken waarvan je
niet eens wist dat je daar een opbergplek had. Blijkt een pleegkind op het
moment dat je denkt dat deze onbereikbaar ver weg is, ineens op je schoot te
kruipen en een stukje kwetsbaar van zichzelf te laten zien. Blijken vrienden
meer te zien dan jij, en kunnen ze op exact een moment waarop je dat nodig had,
aanschuiven voor een ontbijtje. Bij De Villa* bijvoorbeeld.
*Dit bericht is niet
gesponsord. Maar mocht iemand die wat te zeggen heeft bij De Villa dit lezen:
ik sta open voor een samenwerkingsverband hoor.
__________________________
Geen opmerkingen:
Een reactie posten