Gastblog Maaike: Beschadigd voetje... vloek of zegen?

Een week of twee geleden was ik spontaan in een een enthousiaste bui. Dus rollers en latex opgezocht en vrolijk vervend werkte ik zeer onsystematisch het huis door. Iedere huizenbezitter en/of bewoner kent het wel: ‘vanaf nu wordt het hier schoon en fris!’ (oftewel de voorjaarskriebels).

Helaas kachelde ik van de hoogste tree van de huishoudtrap. Nu moeten jullie weten dat ik weliswaar een groot ego heb, maar zelf vrij klein van stuk ben. Ergo: ik heb een vrij grote huishoudtrap. En ik stond op de bovenste tree. Gevolg is dat ik de komende maanden met een flink beschadigd voetje verplicht meer rust moet nemen dan me lief is.

Dat is als zelfstandig ondernemer altijd een beetje tricky. Nu ben ik behoorlijk eigenwijs en inventief, dus de cateringklussen kunnen gelukkig wel doorgang vinden. En na een kleine dip in mijn brein (mijn waarde zit voor mijn gevoel toch te vaak in wat ik doe en niet in wat ik ben en mag zijn) zag ik ook wel mooie opties.

Ineens ben ik verplicht om met het been omhoog te genieten van een stevige bak koffie, in plaats van deze tussendoor en met de ijsschotsen er al in drijvend naar binnen te gieten. De keuken is gestript en geverfd, een klus die blijkbaar ook min of meer zittend kan. En ik heb ein.de.lijk mijn immer uitdijende verzameling kookboeken en recepten uitgeplozen. (Mocht je in de Dordtse Kringloop komen: grote kans dat ze een uitbouw moesten neerzetten waar mijn overtollige artikelen naartoe zijn gebracht.)

En ja, ik ben recentelijk begonnen aan PleegzorgSaam: een boek waarin verhalen samenkomen en de wereld een beetje mee kan kijken over de schouders van pleegouders. De onderzoeksvragen die de deur uit zijn gestuurd worden langzamerhand geretourneerd. Al zittenderwijs dwaal ik door de verhalen van andere pleegouders. Vol verbazing, herkenning en vaak met diep, diep respect.

Wat herkennen we veel verhalen en wat is er soms een leed achter voordeuren. Wat een mooi werk mogen we als pleegouders doen en wat is het soms ongelofelijk zwaar. Maar even zo vaak  is de beloning groot en het verschil in het leven van een kind en de omgeving zichtbaar.

De komende tijd ga ik de verhalen verwerken (in beide betekenissen van het woord) en uiteindelijk zal het boek een cumulatie worden van de ervaringen van deze medepleegouders en onze eigen weg in de pleegzorgwereld.

Ook het zoeken van een juiste uitgeverij, het contact leggen met verschillende (pleegzorg)instanties en ruchtbaarheid geven aan dit nieuwe project: het zijn allemaal onderdelen van deze nieuwe reis. Geen idee waarom ik steeds aan zulke belachelijk grote ideeën kom, of überhaupt denk waarom dit een uitvoerbaar plan kan zijn, maar hé: soms moet je jezelf kietelen.

Lees je mee?

__________________________

Leuk om je verhaal te lezen Maaike. Wat een ongeluk zo'n hoge keukentrap :(. Ik hoop dat je snel opknapt en het lopende leven weer kan oppakken. Zoals jullie lezen heeft Maaike ook haar eigen bedrijf Slip of the mind. Klik eens door om te kijken wat ze zoal doet en maakte. Een beetje reallife meekijken in het leven van een cateraar die ook nog pleegzorgmoeder is? Volg haar op instagram slip_of_the_mind.