Hokjes....

Toen ik door ziekte op zoek moest naar passend werk, was het een grote wens dat ik bij een christelijk bedrijf zou kunnen werken. Hoe of wat maakte me verder niet uit, dat zou ik wel zien. God verhoorde mijn gebeden en gaf me een geweldige baan, bij een mooi en christelijk bedrijf. Wat ben ik blij hiermee!

Het familiebedrijf is reformatorisch en er wordt van vrouwen verwacht dat ze zich houden aan de kledingvoorschriften die ze hanteren. Oftewel: rokken en jurkjes aan. Gelukkig zijn dat juist mijn favoriete kledingstukken.

Het is enkele weken na mijn start als ik op mijn werk een ruimte in loop waar ik een vrouw van eind vijftig zie staan die ik niet ken. Aangezien ik nog maar net begonnen ben, ga ik ervan uit dat ze er ook werkt. Dan draait de vrouw zich om en kijkt naar me. Haar blik dwaalt naar beneden en weer terug naar boven, en als ze me aankijkt, zie ik in haar ogen dat ik ben gewogen… en te licht bevonden.

Het steekt me en maakt me wat onzeker. Want ja, ik kom niet uit een reformatorische nest en kleed me anders. Daarnaast draag ook make-up, sieraden en is mijn haar misschien wat kort. Ik voel dat het onuitgesproken oordeel zeer doet, want ik geloof tenslotte in dezelfde God en ben niet minder, omdat ik in een andere kerk zit.

Aan de andere kant, als ik eerlijk naar mezelf kijk, heb ik op grond van wat ik zag in één blik – keurige grijze knot (prachtig vind ik die; iemand een idee hoe ze dat altijd zo mooi voor elkaar krijgen?) en kleren die passen bij reformatorische mensen – verondersteld dat deze dame wél uit de reformatorische hoek komt. Waarom mag ik wel dit constateren bij deze vrouw en mag zij niet constateren dat ik dat niet doe?

Als ik me dat realiseer, stap ik snel op haar af en steek mijn hand uit. Ik stel mezelf voor en wisselen wat woorden. Daarna gaan we beiden door met waar we mee bezig zijn. Toch blijf ik eraan denken en me afvragen: Waarom is het zo belangrijk hoe we eruitzien? Wat maakt het uit of ik duidelijk wel of niet uit een bepaalde hoek kom? Is het omdat we elkaar zo graag in een hokje willen stoppen?

Persoonlijk heb ik een hekel aan hokjes en ik ben er groot voorstander van om gewoon te zijn wie je bent. Ongeacht welk hokje er bij je lijkt te passen, ongeacht welk stempel er op je voorhoofd gedrukt is. Vooral omdat ik zelf, voor mijn gevoel, niet in één hokje pas.

De vraag aan mezelf is nu alleen: durf ik zo ook naar anderen te kijken? Durf ik de ander te zien zoals die is? Zie ik een vrouw met een prachtige grijze knot en kleren die degelijker zijn dan die van mij? Of stop ik dezelfde vrouw in een hokje, omdat ze dan vast wel reformatorisch zal zijn?

Hoe het ook zij, één ding weet ik wel: ik heb nog een hoop te leren op het vlak van hokjes en ik vraag me af: Is daar misschien ook een hokje voor? Het ik-moet-nog-zo-veel-leren-hokje?

~deze blog kwam al eerder online op Sestra.nl