Andere kant van de vakantie

Als jullie de afgelopen weken mee gelezen hebben, hebben jullie vast onze super vakantie voorbij zien komen. Geweldige plaatjes van een prachtige plek. We maakte heel veel wandelingen, zwommen veel, winkelde, aten ijsjes en hadden het heel erg naar ons zin....

Maar uiteraard zien jullie niet alles. Ik heb er bewust voor gekozen om de hoogtepunten van onze vakantie te delen. Om het moois...onze zegeningen ... onze lachen te delen. Want eerlijk is eerlijk er was ook een andere kant. Een kant met rauwe randjes die zeer deed en tranen deed vloeien. 

Vorig jaar was ik volop aan het revalideren en stelde we ons in op niks. We hebben toen zeker al wat kunnen doen, maar niet wat we graag wilde. Dat was helemaal oke want we hadden al niet veel verwacht en ik had nog steeds veel pijn.

Nu was het anders...mijn klachten zijn nog altijd aanwezig,maar beter te beheersen, beter te voorspellen en beter mee om te gaan. Dus met een open blik en veel hoop gingen we richting Oostenrijk. En wat werden we gezegend met een lichaam wat veel meer kon dan we hadden gehoopt. Ik kon wandelen in onze geliefde bergen... Ja ik moest uiteraard rust nemen en onze weken er op in stellen. Groot voordeel is ook in zo'n vakantie dat alle werkzaamheden, huishoudelijke taken van thuis en andere verplichtingen weg vallen. Dat geeft heel veel ruimte in mijn energielevel en dus ook in mijn kunnen. 

MAAR...

Mijn hart wil zo graag zoveel meer... ik liep letterlijk tegen mijn grenzen op en moest zoeken hoe ik dat een plekje kon geven. Daar hoort veel praten bij, huilen en zoeken naar wat we willen voor de toekomst. Maar ook extra rust, soms wat extra medicatie en geregeld plakte Hans wat fysiotape op mijn pijnlijke bekken. En soms kan ik het dan ineens helemaal zat zijn dat ik altijd pijn heb... dan vliegt alles me aan en ben ik boos. Op wie? Op niemand... vooral op de situatie. 

Ondertussen zijn we al weer weken thuis en kunnen we alleen maar positief terug kijken op een geweldige vakantie. De pijnlijke randjes zijn uit de herinneringen verdwenen en het mooie blijft over. Daarnaast merk ik dat ik weer een stuk verder ben in mijn persoonlijke proces rondom mijn pijnklachten en rugproblemen. Net als een baby die een sprongetje maakt... eerst huilt een baby veel en niet veel later kan je kleintje ineens veel meer. Zo voelt deze vakantie ook een beetje voor mij... Ik moest tegen die grenzen aanlopen, om weer een stuk verder te komen in mijn acceptatie. 

En voor nu?

Nu dromen we al over nieuwe vakanties met deze geweldige ervaringen in ons achterhoofd..