Nieuwe gastblogger: Maaike

Op facebook deed ik een voor nieuwe gastbloggers. Ik kan jullie al verklappen dat het er waarschijnlijk 2 worden. Vandaag maken jullie alvast kennis met de eerste... Maaike! Persoonlijk ken ik Maaike al jaren via school en was ook gelijk enthousiast dat ze wilde schrijven over hun leven! Vandaag haar eerste blog waarin ze zichzelf voorstelt en gelijk aftrapt met haar verhaal. 

Wat kan het leven je een leuke kant opbrengen, vinden jullie ook niet? Vroeger, toen ik nog jong en naïef was, besloten mijn man en ik dat we een open gezin wilden. We komen beiden uit een groter gezin en waren gewend aan reuring en af en toe nieuwe gezichten - die achtergrond hielp ook mee.

We trouwden, kregen een zoon en later een dochter en bakten ons suf aan goedkope hamburgers, omdat de tieners van de club de voordeur plat liepen. Leuke tijden, waarin we genoten van de ruimte die we hadden voor kinderen die even een gesprekje wilden, een plekje nodig hadden om een tussenuur door te brengen of gewoon zin in cola hadden. Ik denk dat ze in het hoofdkantoor van Coca Cola excessieve pieken in de verkoop zagen indertijd (als jullie dit lezen: you’re welcome. Contact us for a proper reward.)

Pleegzorg

Toen plofte de krant op de mat met daarin een artikel over pleegzorg. Paginagroot werd er verteld dat er zo’n behoefte was aan plekken waarin een kind zo natuurlijk mogelijk in een gezinssysteem mee kan draaien. Ik voelde het meteen. Ik belde man, man voelde het ook. Wij naar een informatie-avond en het was al vrij snel duidelijk: dit is het. Open gezin-achtiger dan dit is er niet.

Vanaf toen ging het snel: we kregen als door een wonder een koophuis aangeboden. Ons schattige huurhuis lieten we achter ons en we doken het nieuwe avontuur in. Van een gezin met twee jonge kinderen, gingen we in één week naar een gezin met twee jonge kinderen, een pleegtiener en twee inwonende exemplaren. En later nog een zus. 

Sindsdien is ons huishouden een stuk gemêleerder. Het aantal kinderen wisselde (ons eigen nageslacht bleven wel overigens). Er kwamen kinderen binnen middenin hun pubertijd, die een aantal jaren later als jong volwassene de wereld konden betreden. Er kwamen kinderen met rugzakken binnen waar een gemiddelde wereldreiziger een puntje aan kan zuigen. Er kwamen kleintjes die na een aantal maanden weer terug konden naar hun natuurlijke situatie. Er kwamen biologische ouders mee, opa’s en oma’s, pleegzorgmedewerkers, financiële afhandelingen, voogden die kwamen en gingen, een trits aan DSM-IV termen waar we in sneltreinvaart aan wenden, specialistische hulp - you name it.

Misschien dan toch een schreeuwer?

Na 15 jaar hebben we dito kids opgevangen en een schat aan verhalen verzameld. Pleegouders realiseren zich dit niet zo, want veel werk wordt in stilte gedaan en veel ongemak ondergaat men in stilte. Mensen met een dienende houding vragen meestal geen aandacht op social media, schreeuwen niet van de daken wat ze nu weer doorstaan hebben en zijn over het algemeen gewend om zichzelf te onderzoeken in diezelfde stilte.

Ik ben ook niet zo’n roeper en ben beduidend beter in navelstaren dan in dan in aandacht vragen (al zal mijn man daar mogelijk anders over denken). Maar ik denk wel dat we de wereld wat te vertellen hebben. In de tijd dat men ervan overtuigd is dat een vervangend gezinssysteem voor een kind dat (tijdelijk) niet thuis kan wonen in de meeste gevallen beter is dan een instelling, is men meer dan ooit op zoek naar pleegouders. En ik zou het zo naar vinden als die aspirant pleegouders -die toch al uit een al klein vijvertje gevist moeten worden- vervolgens door gebrek aan kennis en inzicht alsnog vroegtijdig afhaken.

Wat dat betreft ben ik misschien toch een schreeuwer. Ik zou willen dat iedereen weet tegen welke dingen je aan kunt lopen. Hoe het voelt als je voor de eerste keer een knuffel retour krijgt. Hoe zwaar rugzakjes van een kind kunnen wegen. Hoe fijn het is dat je een heerlijk netwerk hebt dat je ondersteund als je even geen idee meer hebt waar je goed aan doet. Hoe fijn en/of gecompliceerd verhoudingen met de biologische ouders kunnen zijn. Hoeveel lucht humor kan geven. Hoe moeilijk het is om iemand te zien worstelen en er ‘alleen maar’ naast te kunnen staan. Hoe je ze met al die extra gegevens zelf in balans kunt blijven.

Dus ben ik (naast mijn cateringbedrijf ‘Slip of the Mind’) begonnen aan PleegzorgSaam: een boek waarin verhalen samenkomen en de wereld een beetje mee kan kijken over de schouders van pleegouders. Kijk je mee? 

__________________________

Leuk om je verhaal te lezen Maaike.... ik kende een deel van het verhaal al, maar nu zo lezend weer wat nieuwe dingen geleerd. Ik ben erg benieuwd naar je volgende blogs! Zoals jullie lezen heeft Maaike ook haar eigen bedrijf Slip of the mind. Klik eens door om te kijken wat ze zoal doet en maakte. Een beetje reallife meekijken in het leven van een cateraar die ook nog pleegzorgmoeder is? Volg haar op instagram slip_of_the_mind.