Als jullie al langer meelezen weten jullie dat ik al langer tob met lichamelijke klachten. Misschien druk ik het dan te zwak uit. Want de waarheid is hard ik heb chronische lage rug en bekkenklachten en daar achteraan nog een hele reeks met andere moeilijke woorden die ik jullie maar bespaar.
Toen ik nog werkte en "alles" nog ging, wilde ik zo min mogelijk delen en wist maar een select groepje om ons heen wat er aan de hand was. Naar mate het erger werd, vond ik het ook lastiger wat moet ik nou wel of niet delen en met wie?
Dan sta je op het schoolplein en vraagt moeder X blij hoe het met je is en wilde ik het liefst wel in huilen uitbarsten omdat het niet goed gaat...
Of krijg je van vage kennissen de vraag waarom je thuis bent
en niet aan het werk?
Of van klanten uit de winkel missen je,
sommigen dachten zelfs dat ik gestopt was met werken...
Maar ook dichterbij, mensen uit onze kerk,
vragen geregeld aan Hans waar ik ben en hoe het met me is...
Lastig...
Want voor mij voelde het delen als zwak en ik kon toch nog alles. Sinds ik ziek thuis ben (eind november) zijn we toch steeds meer gaan delen.. En in plaats van zielig gevonden te worden, krijg ik medeleven.... Dat is dus duidelijk wat anders. Er komen geregeld mensen even een bakkie doen. Krijg spontane kadootjes of bloemen. Kaarten vallen ook geregeld in de bus. Of ineens een lief berichtje via een van de sociale media's...
Het blijft lastig, als iemand blij aan je vraagt hoe het gaat.... Want wat vertel je wel en wat vertel je niet. Ik merk dat het handig is om voor mezelf een aantal "standaard" antwoorden gereed te hebben. En voor verschillende categorieën mensen. Dat klink naar, maar we kennen het allemaal... We hebben hele goede vrienden, vrienden, kennissen, vage kennissen en voorbijgangers die we nauwelijks toch kennen maar toch soms ergens tegen komen. Met die hele goede vrienden deel ik meer dan die vage kennissen... Daarbij komt ook nog eens dat die goede vrienden beter op de hoogte zijn en minder hoef uit te leggen...
Wat ik wel geleerd heb is dat delen helpt. Je geeft de ander de kans om jou te bemoedigen. Om je te steunen en te helpen. Mensen snappen het als je zegt dat iets niet kan omdat je zo'n last of pijn hebt. Fijn deze uitwerking... Al duurde het wel maanden om zover te komen en tot dit besef te komen. Dus mocht je je herkennen in het hebben van pijn of verdriet of wat dan ook... en vind je het lastig om dat te delen... Probeer het eens!
En ja er zit ook een keerzijde aan.... Soms als ik iemand "mijn" hele verhaal even vertel zie ik ze schrikken en reageren ze super lief en aardig. Er wordt hulp geboden en de woorden "heftig zeg", "zwaar voor je/jullie" en "pittig" vallen dan vaak... Die woorden triggeren... Eigenlijk zetten die je even stil bij je eigen situatie die gek genoeg al zo "normaal" geworden is...
Is dat stil staan erg? Is het erg dat het even pijn doet en weer binnenkomt? Zou ik willen dat die mensen anders reageren? Nee eigenlijk niet... Want het is zoals het is... en soms is het ook goed om te beseffen dat het niet niks is. Zoiets moet je natuurlijk niet dagelijks hebben, dan zou je wel erg verdrietig kunnen worden.
Dus lieve mensen... geef een ander de kans om jou te bemoedigen..
En lieve mensen... dank je dat jullie ons bemoedigen!
Ik vind het heel goed dat je het deelt. Zo'n last is niet bedoeld om in je eentje te dragen. Ik schrijf terloops over mijn gezondheid omdat ik al zo lang ziek ben, nou ja ziek; het is een pijnsyndroom. Maar ik kijk ook wel even tegen wie ik wat zeg.
BeantwoordenVerwijderenNu ik er wat andere nare zaken bij heb gekregen, heb ik het voor de verandering op fb gedeeld en ik moet zeggen; al die lieve wensen van lieve mensen doen toch goed. Jij dan ook veel sterkte en zegen gewenst.
Wat breng je dat goed onder woorden, Ilse. En wat is het waar...zo herkenbaar. Het is inderdaad lastig hoe je het deelt en met wie en wat je dan zegt, maar niet delen is geen optie. Wij hebben ook te maken met langdurige ziekte in ons gezin en hebben er uiteindelijk voor gekozen een soort van "nieuwsbrief" per email te versuren naar een vaste groep. Zo zijn de mensen waarvan je wilt dat ze het weten op de hoogte. Het voordeel is dat je niet steeds opnieuw hetzelfde verhaal hoeft uit te leggen. Het nadeel ..... je stelt jezelf kwetsbaar op en dat is soms moeilijk. Maar het is ook een soort van bevrijding, om uit je "ivoren toren" te stappen en toe te geven dat het idd zwaar is en allemaal niet meevalt. En jij zult het vast ook ervaren hebben: Mensen waarvan de dacht dat ze mee zouden leven, blijven stil... en mensen die wat verder van de af stonden, blijken heel trouw met je mee te leven.
BeantwoordenVerwijderenSterkte hoor!! Uiteindelijk kun je gelukkig altijd je verhaal kwijt bij Hem!!
Lieve Ilse,
BeantwoordenVerwijderenHeb net de zelfde ervaring, sinds een 5 tal jaren klachten die werden benoemd als fybromyalgie, pijnkliniek enz....tot maart 2015, ik schrik er zelf al even van...ik niet meer kon van de pijn en thuis ben gebleven. In oktober heb ik dan een zeer zware operatie gehad omdat er een hernia was vastgegroeid aan mijn ruggemerg en ik kans had op verlamming. Vijf weken ziekenhuis en naar huis komen in een rolstoel. Gelukkig kan ik weer stappen, autorijden, maar ik blijf een mens met beperkingen, we moeten twee keer per week betaalde hulp nemen omdat ik dingen zoals poetsen, strijken niet kan. Soms doe ik iets en dan daarna moet ik het uitzweten. Enkele weken geleden werd er kanker vastgesteld, een donderslag bij heldere hemel, ondertussen werd ik al geopereerd en de kans is groot dat de kanker verdwenen is, zekerheid heb ik pas eind april. Bij mijn eerste operatie had ik het ook niet verteld, en dan kom je mensen tegen na maanden die denken dat je zomaar thuis bent van het werk enz...je kan dan ook je verhaal niet kwijt. Bij mijn huidige operatie heb ik wel met iedereen open kaart gespeeld en inderdaad de steun en het begrip doen deugd. Kaartjes, een onverwacht bloempje enz...het voelt ook beter aan dat ik het kan delen met anderen. En geeft enorme kracht te weten dat er voor je gebeden wordt en kaarsjes worden gebrand. Ik volg je blog al heel lang en leef echt met je mee, doet deugd om te voelen dat je er niet alleen voor staat, zeker niet. Verbonden door het geloof !!!
Delen is goed, maar mijn ervaring is dat je er ook wel eens heel moe van wordt om steeds weer hetzelfde verhaal te moeten vertellen. Ik vind het heerlijk al mensen het er eens een keer niet over hebben.Roelien
BeantwoordenVerwijderenIk vind het stoer dat je het deelt. Ik vind het leerzaam hoe jij er mee omgaat. Zelf merk ik dat ik steeds minder ga delen. Ik durf mij niet zo goed kwetsbaar op te stellen. Ik heb het wel verteld in het begin zodat zij begrijpen dat ik weinig energie heb. Het is wel fijn dat ik het er naast mijn man met vriendinnen over kan hebben. Ik heb Mctd een vrij onbekende reumavorm. Sterkte! Hanneke (jjvbm)
BeantwoordenVerwijderenLieve Ilse,
BeantwoordenVerwijderenDoor te delen geef je anderen de gelegenheid om er voor je te zijn. Natuurlijk selecteer je wie je wat verteld, dat is normaal. Maar vergeet niet dat je door je verhaal te vertellen ook anderen aanmoedigt om dit te doen. Gedeelde smart is halve smart!
Zelf heb ik ook een korte versie en een langere voor oprecht geinteresserden. Ik maak er vooral ook grappen over, dat helpt mezelf enorm (maar ik heb ook wel een beetje bizar gevoel voor humor). Als ik er zelf om kan lachen kan ik het beter aan.
Na mijn herseninfarct in mei (2015) heb ik tot september bloemen in huis gehad van klanten, vrienden, bekenden. Dat vond ik ongelofelijk. De hoeveelheid mails, sms-en, kaarten was ook overweldigend. Dat heeft de band met al deze mensen versterkt en mij een enorme steun in de rug gegeven. Ik voel me gedragen met zoveel mensen die om mij geven. Kijk vooral naar je zegeningen, want hoe moeilijk ook, elk probleem komt met een cadeau in de hand. Veel sterkte en beterschap,
Corry
Dank voor t delen!
BeantwoordenVerwijderen