Belding met respect

Deze blog verscheen eerder op Sestra

Omdat ik door mijn chronische rug- en bekkenklachten in een 2e spoor-traject terechtgekomen ben, moet ik moet solliciteren voor een baan die beter bij mijn beperkingen past. Best eng, want ik ben opgeleid tot bloemist, maar in de banen die ‘men’ geschikt acht voor mij, heb ik niks aan dat papiertje en dus is het afwachten wat mijn nieuwe job zal worden…

Om ervaring op te doen en te testen wat ik lichamelijk aankan, solliciteer ik op allerlei banen. Vooral die waar niet te hoge eisen voor gelden. Zo ook op een functie bij een callcenter. Niet mijn droombaan, verre van zelfs. Tot mijn schrik word ik dezelfde dag nog gebeld met de vraag of ik langs wil komen. En wat begint met dat telefoontje, resulteert erin dat ik anderhalve week later al kan beginnen.

Met het ov moet ik naar hartje Rotterdam. Daar krijg ik in een tweedaagse training. Ik leer veel en luister met grote ogen mee met een ervaren callcenteragent. En dan, de derde dag, is het mijn beurt en moet ik ook gaan bellen. Superspannend, want laten we eerlijk zijn: niemand – en dan ook echt níémand – zit op een callcentertelefoontje te wachten. Aan het einde van de dag kan ik trots melden dat ik twee sales – lees: afspraken – heb. Hoera, ik kan het in ieder geval!

Tijdens mijn weken daar gebeurt er heel wat, maar het leukste is een compliment dat ik krijg van een man aan de telefoon. Ik had op mijn eigen manier de beste man proberen te overtuigen van mijn deal. Hij was op zijn beurt geïrriteerd geraakt, want ik was al ‘de zoveelste die hem belde’ en hij zat er helemaal niet op te wachten. Zoals ik geleerd had, boog ik mee en ‘begreep’ hem helemaal en vond toch weer een gaatje om nog eens aan te dringen. (Zo van: ‘Ja, ik weet het… Niet netjes… Maar helaas werkt het wereldje zo.’)

De beste man gaf me duidelijk te verstaan dat hij echt geen interesse had. Voor mij duidelijk het moment om te stoppen en zijn wensen te accepteren. Ik bedankte hem voor het gesprek en wenste hem nog een fijne dag. Terwijl ik nog wat notities maakte, hing deze man blijkbaar niet op en hoorde ik hem ineens praten tegen zijn collega. ‘Ja,’ zei hij, ‘dat was zo’n belding, je weet wel, zo’n callcenter. Ik word er helemaal gestoord van. Maar dit belding had respect voor me en luisterde.’

Ik moest hard lachen en omdat we nog verbonden waren, hoorde hij het. Meteen besefte hij wat er gebeurd was en dat ik alles gehoord had, en hij stamelde een excuus. Van mij hoefde dat al niet meer. Want ik was ‘een belding met respect voor de klant’. Wees eerlijk, een mooier compliment kun je in zo’n functie niet krijgen, toch?

Nu, een paar weken later, kan ik een boek schrijven over mijn maand in het callcenter. Over het feit dat mensen lelijk doen tegen me. Dat anderen heel leuk zijn en de gekste grapjes maken. Maar ook over hoe het er achter de schermen aan toe gaat in zo’n callcenter. Van collega’s die met veel mimiek staan te praten, anderen die het halve pand bij elkaar schreeuwen, omdat degene aan de andere kant van de lijn hen blijkbaar niet verstaan, en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Mijn ervaringen in het callcenter zijn dus zowel postief als negatief, maar toch ben ik blij dat het bij een maand is gebleven. Al heb ik er wel veel (van) geleerd. En daarom wil ik je meegeven: moet je ooit iets buiten je comfortzone doen, doe het dan gewoon. Je zult verbaasd staan van wat je ervan leert en dát neemt niemand je ooit meer af.

PS Mocht je gebeld worden door een callcenter voor energie, zeg dan gelijk dat je een vast contract hebt voor vijf jaar en dus geen interesse. Dat werkt het beste.